مصاحبه جدید گلشیفته فراهانی درباره زندگی در غربت + عکس

فراهانی به زودی بازی در فیلم جدید شهر غریبه ها را در ماه مارس سال آینده آغاز می کند. در دوران برنامهٔ که برای گلشیفته فراهانی در پاریس ترتیب داده بودند یک سایت ایتالیایی با گلشیفته فراهانی گفت و گویی انجام داد که بخش هایی از آن را در ادامه در کافه سینما می خوانید:

درباره انگیزه اش برای ورود به سینما:

«این من نبودم که سینما را انتخاب کردم، سینما من را انتخاب کرد. خانواده ام روی من سرمایه گذاری کرده بودند که موزیسین شوم. علی رغم آنکه پدرم بازیگرسینما و تلویزیون بود. برای من هیچ چیزی غیر از پیانو ماهیتی نداشت. از دوران کودکی به من پیشنهاد بازیگری می شد. اما پدرم به هرحال موافق نبود. یک روز که ۱۴ سالم بود برگشتم به خواهرم گفتم که می خواهم تست بازیگری بدهم چون می ترسیدند با پدرم در این باره حرف بزنند. از آن روز یواشکی می رفتم تست بازیگری می دادم. برای من مثل یک بازی بود. جدی نمی گرفتمش. کم کم جدی شد و باید با پدرم مطرح می کردم. اما نمی دانستم چطوی به او بگویم. پس روزی گروهی از دوستان نزد پدرم آمدند و او را متقاعد کردند. مادرم ناراحت شد چون پدرم گفت که باید موسیقی کلاسیک را رها کنم… در ۱۴ سالگی نخستین فیلمم را بازی کردم…

یک جایزه مهم در ایران برای درخت گلابی از جشنواره فجر بردم. سه سال بعدی مدام پیشنهاد نقش داشتم، همه می خواستند با من همکاری کنند، اما از نظر من مساله منتفی بود چون حالا می خواستم درس موسیقی را ادامه بدهم و موسیقی دان شوم. پس هیچ کدام را قبول نکردم و در نهایت از بازیگری و سینما کناره گیری کردم. در ۱۷ سالگی همه چیز برای سفر من به شهر وین مهیا بود تا موسیقی را آنجا ادامه بدهم. یک شب رفتم جلوی آیینه و از خودم پرسیدم: «گلشیفته، واقعا می خواهی پیانیست بشی؟ موسیقی کلاسیک بزنی؟ این چیزیه که در زندگی می خوای؟» نشستم جدی فکر کردم. بچهٔ ناارامی بودم. مشکی می پوشیدم. عاشق گروه متالیکا بودم. به کنسرت پانک می رفتم. بیست دقیقه نمی توانستم یکجا آرام بشینم. و برای من امکان نداشت که پیانست بشوم اگرچه نوازنده خوبی بودم. یک روز عصر با مادرم حرف زدم و با نرمی بهش گفتم که مامان نمی خوام برم وین. مادرم نگاهی بهم انداخت می دانست که اصرار بی فایده است. بنابراین سینما به زندگی من برگشت. اما احساس می کنم آن ها هم تلاش هایی کردند تا من بازیگر شوم. سینما زندگی من را تغییر داد. من تئا تر هم زیاد بازی کردم. هنوز خیلی سینما را باور نداشتم تا اینکه کم کم چیزی در این صنعت عمیقا من را تحت تاثیر قرار داد.»

درباره زندگی در غربت

«… هنوز احساس زخم خوردگی دارم، وقتی مجبور به ترک ایران شدم خیلی آسیب دیدم که واژه ها قابل توصیفش نیست. اصلا نمی خواستم ایران را ترک کنم. اما کم کم از کشورم پاک شدم. من قبل از ترک ایران ۲۳ فیلم آنجا بازی کردم. گاهی سراغ این نوستالژیای سرزمینم می روم و غمگین می شوم. ما ایرانی ها عاشق غم و غصه و نوستالژی هستیم. بعد تصمیم گرفتم که خودم را وادار کنم که جلو بروم و حالا در فرانسه زندگی می کنم. گاهی یک سکانس را در ذهنم تصور می کنم که همه هنرمندانی که در غربت زندگی می کنند همه در فرودگاه جمع شده اند و لبخند می زنند. این صحنه سینمایی را تصور می کنم و سپس موسیقی به ذهنم می آید. در آخر می دانم که همین جا روزی می میرم هرچند می دانم برای من در قبرستان پرلاشز جایی وجود ندارد. (می خندد)»

تفاوت زندگی در اروپا با ایران

«خیلی متفاوت است. ما ایرانی ها مانند بسیاری از مردم خاورمبانه خیلی آینده نگر نیستیم… ما در ایران هر روز را خیلی سخت کار می کنیم. برای اروپایی هایی که به ایران می آیند فکر می کنند ایران کشور عجیبی است. چون می بینند مردم در زمان حال زندگی می کنند و خیلی به آینده فکر نمی کنند. در فرانسه و در اروپا همه در این تفکر هستند که آینده خود را بسازند. خیلی حواسشان جمع آینده هست. در اروپا همه چیز حساب شده است…»

«برای من شهر تهران، نیویورک خاورمیانه است. حدود ۴۰ میلیون ایرانی با میانگین سنی ۱۸ تا ۳۲ سال در ایران زندگی می کند. پس کشور جوان و پویایی است…. مثلا هنر در ایران یک امر حیاتی و خالص است. برای ما ایرانی ها هنر به اکسیژن می ماند. راهی برای ابراز وجود جوانان ایرانی است. در ایران نویسندگان بزرگ، روشنفکران، موسیقی دان ها ی بزرگی داریم…»

«اول که وارد سینما شدم فکر می کردم باید فیلم هایی را بازی کنم که پیام داشته باشد. به پیام ها ی اجتماعی که سینما می داد خیلی اعتقاد داشتم. بعد فهمیدم سینما فرا تر از این است. لحظه ای که مقابل دوربین قرار می گیری، لحظه ای از حقیقت است، لحظه ایی جاودان است. نوعی مدیتییشن است. کاملا خودت را رها می کنی تا در نقش ذوب شوی. سینما شبیه اکستازی است!»